martes, 26 de enero de 2010

Día Escolar pola Paz

30 de Xaneiro, Día Escolar pola Paz
Para que a paz sexa algo máis ca un conto
Manuel Dios Diz

Moitas persoas diante da idea de escribir, investigar, educar ou traballar sobre a paz e os conflitos, exclaman, ah!, pero..., é que estamos en guerra?. Esta actitude, de certa incredulidade, ese sorriso condescendente cando falamos de Cultura de Paz, colócanos -de inmediato- sobre unha realidade da que, ás veces, non somos plenamente conscientes, xa que para un bo número de cidadáns e cidadás, para moitos alumnos e alumnas, a guerra e os conflitos son, por sorte, horizontes afastados, nada que teña que ver coas súas propias vidas cotiás, máis ou menos acomodadas, na sociedade da opulencia e o benestar, nos barrios ricos do planeta.
Para outras, a guerra, a violencia, son un recordo vago, unha historia que se perde entre brumas pretéritas, salvo para aquelas que tiveron a desgraza de vivir e de sobrevivir á “Victoria” e non á Paz, ao medo e ao espanto, aos silencios que aterrorizaron a alma e enmudeceron a memoria. Por iso resulta imprescindible falar, estudar, investigar, reflexionar, sobre a guerra, as guerras e a violencia, entre outras cousas, para espantar ós nosos propios demos, os únicos que existen, aqueles que aniñan no máis profundo do noso corazón, así de sinxelo o dicía Mahatma Gandhi.
Sobre o pacifismo e os pacifistas, sobre as persoas que dedican toda (ou parte) da súa vida á causa da paz, fanse, en non poucas ocasións, comentarios máis ou menos afortunados, máis ou menos displicentes, sobre todo en privado, moitas veces descualificadores e negativos, afirmando por exemplo, que os pacifistas forman parte desa fauna de individuos que se engloban no que chaman “boísmo”, un conxunto de personalidades, canto menos, inxenuas, afastadas da realidade, a metade de camiño entre “utópicos” e “santóns”, cando non directamente inconscientes ou irresponsables, que ben merecerían o ceo, pero que aquí, na terra (din os auto-denominados “realistas”) non pasan de ser unha especie rara, caracterizada pola súa “bonhomía”, entendida así, paradoxalmente, como algo negativo, o cal non deixa de ser sorprendente.
Sen dúbida que estamos diante unha forma de subverter os conceptos, as cualidades, os valores, para identificar e presentar publicamente como “malo” algo que, obxectivamente, debera ser recoñecido e valorado positivamente polas persoas, os media, as institucións e as sociedades. Con esas descualificacións de “boísmo”, “bonhomía”..., en definitiva, o que se persegue non é outra cousa que descartar o pensamento e as propostas, as iniciativas, as demandas, os desexos da sociedade civil en xeral, e do movemento pacifista en particular, das grandes personalidades que veñen reiterando, desde moi distintos ámbitos, a necesaria e urxente substitución da cultura da guerra, do belicismo e da violencia, do armamentismo, pola cultura da paz, e que fan do diálogo, da concordia, da desobediencia civil e da palabra, as súas mellores ferramentas. Líderes que coinciden, desde a súa radical insatisfacción, en reclamar e soñar outro mundo posible, firmes partidarios da esperanza nun porvir que será pacífico ou non o será.
E non é casual que isto ocorra si temos en conta os poderosísimos intereses que se moven ao redor da cultura da guerra, da violencia e da industria do armamento. Como lle dicía Dwight Eisenhower no seu discurso de despedida da presidencia, alá por Xaneiro de 1961, ó seu sucesor, John F. Kennedy: “tan só existe un poder no mundo superior ao teu” e alertábao sobre o desproporcionado papel que desempeñaba, o que cualificou coa expresión -xa moi repetida- do “Complexo Industrial Militar”.
Moitas das campañas, abertas ou sutís, contra o “boísmo” e a “inxenua bonhomía”, ou si preferimos, de desprestixio público dos máximos representantes dos movementos sociais altermundialistas, teñen aquela interesada orixe, como a tiveron antes, por exemplo, as enormes e efectivas campañas de animación ao consumo de tabaco propiciadas desde as grandes compañías tabaqueiras e os numerosos informes “científicos” que pretendían demostrar que fumar non era prexudicial para a saúde...por poñer só un exemplo relevante.
A paz deséxase na misa cristiá, démonos fraternalmente a paz, shalom din os xudeus, salam repiten os musulmáns, pero logo, con moi diferentes argumentos “realistas”, xustificamos a guerra e a violencia, mesmo apoiamos as ocupacións militares, os bombardeos e a morte de inocentes, o uso da forza indiscriminada e desproporcionada, o tráfico ilegal de armamento, as cadeas ocultas, a tortura, os centros de interrogatorio clandestinos, a pena de morte... e facémolo con diferentes argucias, máis ou menos eufemísticas, tales como que nos enfrontamos aos “inimigos da civilización, da razón, da liberdade, ou da dialéctica da historia...”. e tranquilizamos a nosa conciencia falando de danos “colaterais”, intervencións “humanitarias”, accións de “limpeza”, “cirúrxicas” ou de “guerras preventivas” , “bombas intelixentes”, así, como si nada...
A nosa actividade, todo o noso traballo durante os últimos 25 anos (1985-2010), pretende difundir, na escola, na vida e na sociedade, que a paz é moito máis que un fermoso conto infantil, de pombas e globos... para representar cada ano a finais do mes de xaneiro, no cabodano da morte do Mahatma Gandhi.


Manuel Dios Diz é mestre, licenciado en Xeografía e Historia pola USC, presidente do Seminario Galego de Educación para a Paz e Vicepresidente do Consello de Dirección da Fundación Cultura de Paz.

jueves, 14 de enero de 2010

Concurso encerados

Primeiro ciclo: 1º ESO-A
Segundo ciclo: 3º ESO- A
Bacharelato: 1º bacharelato

1ª Bacharelato


3º ESO- A


1ª ESO- A

jueves, 7 de enero de 2010

30 de Enero. Día Escolar de la Paz y la No Violencia

VUELA LA PALOMA

Va volando la paloma
por el cielo de cristal
en busca de una palabra
muy lejos del palomar.

Vuela y habla con las nubes
y con las olas del mar,
con los luceros y estrellas
y las cometas de sal.

Y les pregunta a las flores,
A la arena y al rosal,
A la nieve y a la brisa
Por si saben donde está.

Va volando la paloma.
No se cansa de volar.
Va buscando esa palabra
Porque la quiere encontrar.

Un ilusión, un tesoro
De tres letras nada más;
Tres letras maravillosas ...
¿Será la palabra PAZ?

LOS POEMAS DE PILLO
(“Vuela la Paloma” - Antonio Garcia Tejeiro)